Israël

Mijn moeder was onvoorwaardelijk voor Israël. De Palestijnen hadden hun misère aan zichzelf te danken, en de omringende landen werden bevolkt door potentiële moordenaars, vrouwenverkrachters en terroristen. Daarover viel niet te onderhandelen, wat eigenlijk wel zo makkelijk was.

De zomervakantie brachten wij afwisselend door in Schotland en in Israël.

Na verloop van tijd kreeg mijn vader er genoeg van om vrijwillig sinaasappels te moeten plukken in een kibbutz. Hij was kostwinnaar en wilde niet ook nog eens de hele zomer werken. Hij was bereid naar Israël te gaan - al vond hij het er eigenlijk veel te warm en de bevolking onbeschaafd en opgefokt - maar niet om dan de hele zomer vrijwilligerswerk te doen. Voortaan huurden ze een appartement in Jeruzalem en steunden ze de jonge heilstaat alleen nog financieel.

Ik werd zelf – op mijn eigen verzoek – wel in de kibbutz geparkeerd, waar ik halve dagen werkte in de uitgestrekte citrusgaarden. Ik was vijftien jaar, te oud om met de kinderen op te trekken, maar te jong voor de ‘volunteers’, een soort voorloper van de tegenwoordige backpacker; jongelui die in ruil voor wat werk op het land hun vakantie bij elkaar spaarden. Ik was smoorverliefd op beeldschone achttienjarige meisjes uit Amerika, Engeland en Australië, maar was kansloos. Ik probeerde me volwassener voor te doen door te roken als een ketter en ’s avonds flink mee te drinken met de hechte groep vrijwilligers, maar wekte daarmee vooral het medelijden van de meisjes en de lachlust van de jongens. Meestal eindigde zo’n avond met mij kotsend in de bosjes.

Op een nacht ging ik uit verveling mee met een Ierse jongen die nachtwaker was. Hij droeg een Uzi, en moest tot het licht werd op zijn post blijven, af en toe de ronde doen, en de omheining inspecteren op gaten. Hij leerde mij zijn Uzi laden en in en uit elkaar halen. Ondertussen rookten we de ene Time sigaret na de andere. Toen hij zijn geweer in elkaar had gezet, zette hij het plotseling tegen mijn slaap.

‘Ik heb er genoeg van, vuile bietser!’ zei hij, en haalde de trekker over. Ik hoorde het geluid van metaal dat op metaal ketste. Ik heb er geen trauma aan overgehouden, maar vergeten ben ik het ook niet. Hij had de kogels er natuurlijk uitgehaald.

Een paar dagen later zat ik met een oudere Israëlische soldaat aan tafel in de kantine van de kibbutz. Toen hij even niet oplette pakte ik zijn Uzi, die tussen ons op tafel lag, en haalde hem vakkundig uit elkaar. Toen hij zag wat ik gedaan had, gaf hij me tot mijn verbijstering een draai om m’n oren. Hij was woedend, wilde weten wie mij dit geleerd had. Geschrokken vertelde ik het verhaal van de nachtwacht.

Niet lang daarna zag ik hoe ze mijn Ierse vriend tot buiten het hek geleidden waar hij in de brandende namiddagzon op de bus ging zitten wachten. Hij had even naar me gekeken in het voorbijgaan, maar zonder blik van verstandhouding. Met de andere volunteers durfde ik er niet over te praten. Ik voelde me een verrader.

Een paar dagen later kwamen mijn ouders me ophalen om nog een week met hen in hun appartement in Jeruzalem door te brengen.