Leuven

 

In de stellingkast in de bijkeuken staat nog altijd een grote doos Abraxane; het wondermiddel dat Bibian zou genezen, maar dat de artsen haar niet wilden geven. Experimenteel. Onverantwoord.

Ik was het al weer vergeten, al die medicijnen die een tijdje zo’n grote rol speelden in ons leven. Maar zojuist belde mijn vriend E. of ik het nog had; hij wist er misschien iemand voor.

Ik dacht aan een TEDx praatje dat ik onlangs zag, van een jongen van vijftien jaar die een test heeft ontwikkeld voor alvleesklierkanker. 90% betrouwbaar, spotgoedkoop. Geen geneesmiddel, maar wel een mogelijkheid de diagnose eerder te stellen. Als het niet is uitgezaaid, is het soms nog operabel. Is er hoop. Voor anderen.

Ondertussen was ik mijn bonnetjes van 2012 aan het uitzoeken, en maakte zo onbedoeld een reis door het verleden.

Een lunch in een café in Leuven in mei.

Toen zaten we in Meerle, ons laatste min of meer gelukkige familieuitje, in het prachtige huis van vrienden. Het was heerlijk weer. We maakten filmpjes, namen onze liedjes op. Magere Hein was nog ver weg. Misschien verlaat of zelfs verhinderd.

In Leuven was een arts die Bibian Abraxane wilde toedienen. Ik had hem al over de telefoon gesproken. Een jongeman. Nu al professor. Sympathiek.

Omdat we toch in België waren, leek het ons een goed idee eens te gaan praten.

We namen plaats in zijn kleine spreekkamer. Vertelden ons verhaal.

Hij hoorde ons aan, maar wond er geen doekjes om: hij raadde het af.

Als we in Leuven zouden wonen, zou het zeker het proberen waard zijn, maar om elke week vanuit Amsterdam op en neer te rijden voor een kuur die Bibian niet zou genezen, leek hem een slecht idee.

Het zou haar hoogstens wat meer tijd geven, maar ook zieker maken. Het was een middel met mogelijk heftige bijwerkingen en geen garanties.

De kinderen zaten onrustig op hun stoelen te wippen: gaan we ook nog iets leuks doen?

Bibian had genoeg gehoord. Ze had op dat moment een relatief ‘milde’ chemokuur die haar ook niet zou genezen. Waarom die inruilen voor een andere met alleen maar nadelen als ze toch moest sterven.

Om nog een positieve draai aan ons bezoek aan Leuven te geven, reden we de stad in, parkeerden ons busje ergens in het centrum.

Best een mooie stad, Leuven. Universiteitsstad. Oudste Katholieke universiteit van de wereld. Veel kroegen en restaurants. Ergens op een pleintje vonden we een groot café waarvan de kaart ons beviel. Wafels met krieken. Het was tenslotte meivakantie.

Op weg terug naar de bus fietste een energieke Leuvenaar ons tegemoet.

‘Aan de kant!’ riep hij boos.

Hij vatte het perfect voor ons samen: ‘Kankertoeristen’.