donderdag 23 april 2015

Terug

Ik kijk niet graag terug, liever vooruit. Als je mij vraagt of ik gelukkig ben, zeg ik altijd ja, wat moet je anders zeggen? Ik had lieve ouders, weinig materiële zorgen, werd gestimuleerd toch vooral mijn hart te volgen en iets te gaan doen wat ik leuk vond, had geluk in de liefde. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat mijn leven maakbaar was, dat ik het zou kunnen beïnvloeden, dat ik een stem had in de regie over mijn bestaan.
    Vandaag zag ik bij toeval twee filmpjes op youtube van het bandje waarin ik ooit speelde. Een optreden op de Uitmarkt in Amsterdam in negentienzesentachtig, en een optreden in Moskou in negentienzevenentachtig. Ik probeerde mezelf te herkennen in die nerveuze magere jongeman met dat messcherpe gezicht op het podium. Ik luisterde naar muziek die ik in geen jaren meer had gehoord en probeerde me er een oordeel over te vormen. Redelijk gedateerd, zou ik zeggen, maar wel goed gedaan. Behoorlijk goede saxofoonsolo van V.
    Ik geloof niet dat ik terugverlang naar enig moment uit mijn vroegere leven, nou ja, ik zou Bibian graag terug willen, maar dan niet om met haar opnieuw het verleden te beleven. Wij leefden ook altijd vooruit, maakten plannen, probeerden verandering te bewerkstelligen.
    Om dezelfde reden kijk in ook niet graag in fotoalbums. Ik zie mezelf als jongetje en krijg een steek in mijn hart. Niet omdat ik er zo ongelukkig uitzie, maar meer omdat ik het kind op de foto iets beters gun dan de wereld die de mijne is. Ik geloof niet dat ik, als ik de keuze had, het allemaal nog een keer zou willen doen. Die ene keer was wel genoeg, dank u wel.
    Het lijkt mij verreweg het beste om in het nu te leven, met het verleden als een almaar uitdijende bron van kennis en inspiratie, en me over de toekomst niet al te veel zorgen te maken. Van Lao Tse tot Montaigne, iedereen die er verstand van heeft, zal het bevestigen.
    Het lukte me een tijdje wonderwel toen Bibian ziek werd tot en met het eerste jaar na haar dood. Ik wist een fractie langzamer te leven, me volledig met mezelf te synchroniseren, maar nu leef ik al weer als een soort toeschouwer van mijn eigen leven, gehaast, opgejaagd, eeuwig ongerust. Er is iets gesplitst, verschoven, de tijd is me een ondeelbaar moment vooruit, een ongrijpbare nanoseconde: en precies dáárin zit ik gevangen, dat is het nu.

2 opmerkingen:

  1. 5 slag, met een workshop in het Patronaat in Haarlem. Lang geleden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Treffend verwoord.

    En volgens mij, precies op het moment dat je je hiervan bewust bent, schuift de tijd een nanoseconde terug en komt het ogenschijnlijk gesplitste in het nu weer samen.

    Maartje

    BeantwoordenVerwijderen